Zie link hieronder
Vanaag hebben ze een artikel geplaatst in The Daily Mirror krant van Sri Lanka. Het kranten artikel bevat ons persbericht samen met 3 kleuren foto's en beslaat een halve pagina.
http://www.dailymirror.lk/2007/04/28/life.asp
http://www.dailymirror.lk/2007/04/28/life/4.asp
Verder is het een goede dag om in de krant te staan. Vanavond is namelijk de finale van de
ICC world cup cricket: Australie tegen Sri Lanka. Natuurlijk hoop ik dat sl WINT!! Ik vind wel dat dit land een oppepper verdient na de Tsunami en met de huidige oorlogssituatie in het noorden. Het zal het land goed doen. Maar het word nog een lastige taak en waarschijnlijk een spannende wedstrijd aangezien Australie ook erg goed is. Ik hou jullie op de hoogte,
Liefs Jacqueline
zaterdag 28 april 2007
dinsdag 24 april 2007
Even bijtanken en genieten van de bezoekers van het museum.
Jacky 22 april 2007
(Voor foto's zie andere site: http://artsuitcase.blogspot.com/ )
Hallo hier weer even een berichtje van mij. Inmiddels weer een jaartje ouder geworden en ga nu echt naar de veertig toe (38), maar dit het niet erg.
13/14 April was het hier oud en nieuw en zijn er veel vakantie dagen geweest. Nog steeds zijn veel winkels dicht. In principe zou alles vanaf morgen een weer een beetje bij het oude moeten zijn. De week daarna is het weer bal 1/2 mei dan zijn er weer 2 belangrijke feestdagen en zou alles zo weer een week dicht kunnen zijn. Gelukkig ben ik in dit stadium niet zo heel afhankelijk van de winkels en overheidsgebouwen, maar je moet er wel rekening mee houden en zaken goed plannen. Verder werd je overal een week lang volgestopt met zoete nieuwjaars koekjes, cakejes etc. Op zich lekker, maar niet de hele tijd.
In Hikkaduwa zijn niet zoveel toeristen meer, meer nog levendig genoeg voor mij. Rond de jaarwisseling werd heel Hikkaduwa bevolkt door rijke sri lankaanse toeristen uit Colombo. Grappig om die hier te zien. Is echt een heel andere cultuur. Waar ik me helemaal over heb verbaasd is dat ze allemaal engels praten met elkaar. Dit staat blijkbaar stoer en hip, maar vind het zelf heel apart. Ik ben met oud en nieuw nog naar een nieuwjaarsfeest bij Mambo's geweest, volgens de geruchten was dit 1 van de weinige tenten die in heel Sri lanka open was met rond de jaarwisseling. Verder was er ook een te kort aan alcohol overal aangezien de drankwinkels onaangekondigd (of een uur voor sluitingstijd) werden opgedragen door de overheid om te sluiten. Niemand had dus van te voren ingeslagen. Ook op de dag dat ik mijn verjaardagsfeestje hield (12e) en s'ochtends wat drank wilde kopen, kwam ik voor gesloten deuren. Na flink wat restaurants en hotels te hebben afgelopen heb ik er 1 bereid gevonden ons wat drank te verkopen via de achterdeur. Weliswaar waren de prijzen toen wel verdubbeld!!!
Even voor de helderheid, weet niet of ik dit al duidelijk heb vermeld. Ik zou eerst 8 april zijn terug gekomen, toen had ik mijn ticket gewijzigd naar 2 mei en heb nu besloten dat ik 23 mei terug kom (mijn moeder die hier ook is en me af en toe helpt gaat wel 2 mei terug). Dan ben ik hier in totaal 3 maanden geweest ipv anderhalf. Je merk dat alles veel tijd kost en 3 maanden is toch wel wat je aan tijd nodig hebt, wil je de zaken goed kunnen regelen.
Dit heeft te maken met een aantal zaken:
- Er toch nog veel zaken te regelen voor het museum en ik alles niet echt klaar krijg als ik al over een week weg moet.
- Qua voorbereidingen voor het monument heb ik nog niet echt veel kunnen doen, maar daar hoop ik nu wel wat tijd voor te hebben. Al zal dit wel minder zijn dan gepland.
- Het feit dat ik nog steeds niet echt goed kan lopen, loop inmiddels wel zonder krukken maar verder strompel ik wat op mijn hiel. Gelukkig heb ik sinds een paar dagen een brommertje en ben ik daardoor iets mobieler.
Update projecten:
MUSEUM
Het museum word bezocht door de meest uiteenlopende doelgroepen. De locale bevolking uit het dorp zelf en de omliggende dorpen, Sri Lankaanse dagjes toeristen die onderweg zijn en buitenlanders die er langskomen. De Sri Lankaanse toeristen komen overal vandaan zoals andere plaatsen aan de kust, uit het binnenland en uit Colombo. Ik ben overdonderd door de enorme positieve reacties van de mensen. Het is fijn om te merken dat het museum het doel raakt en dat de bezoekers het erg van belang vinden dat het er is, maar vooral ook dat het blijft en mag gaan groeien. Het is erg fijn om hier ook aanwezig te zijn tijdens de eerste openingsweken, aan de reacties en het gedrag van het publiek kun je weer aanpassingen aan het museum maken.
Ik denk dat er inmiddels rond de 300 bezoekers zijn geweest in het museum. Sommige mensen komen ook weer terug en brengen dan anderen mee. Het museum is gratis toegankelijk, maar we geven wel aan dat ze een donatie kunnen maken in de donatiebox in het museum. Inmiddels is daar de afgelopen 3 weken al een bedrag ingestopt van 6.000 rps (ongeveer 43 euro). Dat is voor hier veel geld en dit geeft me het vertrouwen, dat we met de inkomsten met de donaties in ieder geval waarschijnlijk de maandelijkse lasten kunnen dekken. Nu hebben we ook het voordeel gehad dat de maand april een echte feestmaand is met veel vakantiedagen en dat er daardoor veel dagjes mensen onderweg waren.
- Er is een man langs geweest die gratis banners wil maken die we in de omliggende grote plaatsen kunnen ophangen zoals Hikkaduwa en Ambalangoda. Gratis PR wil geven tijdens de omroep bij festivals. (een banner is een stoffen lap die met de hand word beschilderd met PR teksten, een soort uithangbord dus)
- Er is gisteren een vrouw geweest die een artikel wil publiceren over het museum in een speciale krant voor vrouwen.
- Maandag komt er een engels man filmen, zodat hij het museum project kan tonen in Engeland.
- Er zijn een tweetal journalisten die hebben beloofd ons publiciteit te willen geven.
- Ik heb een verzoek ingediend bij de grootste kranten uitgeverij hier "The Lake House Publishers" met de vraag of ze eventueel fotomateriaal en/of kranten ter beschikking willen stellen aan het museum. Zij hebben de grote Engelstalige en Sighaleestalige kranten onder hun.
Verder is er nog een hoop te doen voor het museum:
- Vooraf had ik me helemaal niet bezig gehouden met het publiciteitsverhaal, maar dit blijkt in dit stadium toch ook een belangrijk onderdeel te zijn. Inmiddels heb ik een persbericht geschreven dat volgende week naar een aantal mensen kan worden verstuurd. Alles moet ook in het engels, dus dat is af en toe best lastig. Gelukkig heb ik hier iemand gevonden die me daar een beetje bij helpt en die daar veel ervaring mee heeft. Nu heb ik niet erg veel ervaring met publiciteit, dus moet weer een hoop leren. Verder wil ik nog Engelstalige posters en flyers maken die dan hier in de buurt in de hotels komen te hangen en Singhaleestalige posters voor op andere plekken. De komende weken zal ik me hier een deel van de tijd mee bezig houden.
- Qua museum attributen is het voor 1/3 klaar, maar er zijn nog een aantal objecten waar ik mee bezig ben. Bijvoorbeeld: een fotohanger mobiel gemaakt van plastic theezeefjes, nog een paar foto gevulde waterflessen, een aantal foto collages maken die groot worden afgedrukt op plastic zeil, nog wat weblog boeken met verslagen van oud vrijwilligers, bibliotheekplank (kastje nog te duur op dit moment), andere foto afdrukken. Het maken van deze objecten kost veel tijd. Dit heeft vooral te maken met het feit dat veel van deze foto's op speciale makten moeten worden gemaakt en dat het uitzoeken van het juiste beeld materiaal veel tij in beslag neemt.
- Daarnaast moeten we nog een systeem opzetten van organisatie voor de komende tijd tot dat ik weer terug kom en hoe we alles gaan regelen. Ook moeten we nog een contract maken en een bankrekening openen.
MONUMENT
Hierover nog niet heel veel nieuws. De monnik was erg te spreken over het ontwerp en vond het goed passen in de cultuur. Daarnaast zijn er twee stukken land zijn toegezegd, in Telwatte en Kahawa, door de tempel waar we de monumenten kunnen gaan bouwen als we de financiering rond hebben. Ik hoop de komende week de stukken land te bekijken en op te meten en er foto's van te maken.
Verder alles goed hier. Ik doe het deze week iets rustiger aan, om wat bij te tanken en op te laden. Om vervolgens daarna weer volop verder te gaan. Dit was wel noodzakelijk aangezien ik bijna elke dag aan het werk was geweest en merkte dat ook rust nodig had, helemaal met mijn voet.
Nou tot snel,
Liefs Jacqueline
(Voor foto's zie andere site: http://artsuitcase.blogspot.com/ )
Hallo hier weer even een berichtje van mij. Inmiddels weer een jaartje ouder geworden en ga nu echt naar de veertig toe (38), maar dit het niet erg.
13/14 April was het hier oud en nieuw en zijn er veel vakantie dagen geweest. Nog steeds zijn veel winkels dicht. In principe zou alles vanaf morgen een weer een beetje bij het oude moeten zijn. De week daarna is het weer bal 1/2 mei dan zijn er weer 2 belangrijke feestdagen en zou alles zo weer een week dicht kunnen zijn. Gelukkig ben ik in dit stadium niet zo heel afhankelijk van de winkels en overheidsgebouwen, maar je moet er wel rekening mee houden en zaken goed plannen. Verder werd je overal een week lang volgestopt met zoete nieuwjaars koekjes, cakejes etc. Op zich lekker, maar niet de hele tijd.
In Hikkaduwa zijn niet zoveel toeristen meer, meer nog levendig genoeg voor mij. Rond de jaarwisseling werd heel Hikkaduwa bevolkt door rijke sri lankaanse toeristen uit Colombo. Grappig om die hier te zien. Is echt een heel andere cultuur. Waar ik me helemaal over heb verbaasd is dat ze allemaal engels praten met elkaar. Dit staat blijkbaar stoer en hip, maar vind het zelf heel apart. Ik ben met oud en nieuw nog naar een nieuwjaarsfeest bij Mambo's geweest, volgens de geruchten was dit 1 van de weinige tenten die in heel Sri lanka open was met rond de jaarwisseling. Verder was er ook een te kort aan alcohol overal aangezien de drankwinkels onaangekondigd (of een uur voor sluitingstijd) werden opgedragen door de overheid om te sluiten. Niemand had dus van te voren ingeslagen. Ook op de dag dat ik mijn verjaardagsfeestje hield (12e) en s'ochtends wat drank wilde kopen, kwam ik voor gesloten deuren. Na flink wat restaurants en hotels te hebben afgelopen heb ik er 1 bereid gevonden ons wat drank te verkopen via de achterdeur. Weliswaar waren de prijzen toen wel verdubbeld!!!
Even voor de helderheid, weet niet of ik dit al duidelijk heb vermeld. Ik zou eerst 8 april zijn terug gekomen, toen had ik mijn ticket gewijzigd naar 2 mei en heb nu besloten dat ik 23 mei terug kom (mijn moeder die hier ook is en me af en toe helpt gaat wel 2 mei terug). Dan ben ik hier in totaal 3 maanden geweest ipv anderhalf. Je merk dat alles veel tijd kost en 3 maanden is toch wel wat je aan tijd nodig hebt, wil je de zaken goed kunnen regelen.
Dit heeft te maken met een aantal zaken:
- Er toch nog veel zaken te regelen voor het museum en ik alles niet echt klaar krijg als ik al over een week weg moet.
- Qua voorbereidingen voor het monument heb ik nog niet echt veel kunnen doen, maar daar hoop ik nu wel wat tijd voor te hebben. Al zal dit wel minder zijn dan gepland.
- Het feit dat ik nog steeds niet echt goed kan lopen, loop inmiddels wel zonder krukken maar verder strompel ik wat op mijn hiel. Gelukkig heb ik sinds een paar dagen een brommertje en ben ik daardoor iets mobieler.
Update projecten:
MUSEUM
Het museum word bezocht door de meest uiteenlopende doelgroepen. De locale bevolking uit het dorp zelf en de omliggende dorpen, Sri Lankaanse dagjes toeristen die onderweg zijn en buitenlanders die er langskomen. De Sri Lankaanse toeristen komen overal vandaan zoals andere plaatsen aan de kust, uit het binnenland en uit Colombo. Ik ben overdonderd door de enorme positieve reacties van de mensen. Het is fijn om te merken dat het museum het doel raakt en dat de bezoekers het erg van belang vinden dat het er is, maar vooral ook dat het blijft en mag gaan groeien. Het is erg fijn om hier ook aanwezig te zijn tijdens de eerste openingsweken, aan de reacties en het gedrag van het publiek kun je weer aanpassingen aan het museum maken.
Ik denk dat er inmiddels rond de 300 bezoekers zijn geweest in het museum. Sommige mensen komen ook weer terug en brengen dan anderen mee. Het museum is gratis toegankelijk, maar we geven wel aan dat ze een donatie kunnen maken in de donatiebox in het museum. Inmiddels is daar de afgelopen 3 weken al een bedrag ingestopt van 6.000 rps (ongeveer 43 euro). Dat is voor hier veel geld en dit geeft me het vertrouwen, dat we met de inkomsten met de donaties in ieder geval waarschijnlijk de maandelijkse lasten kunnen dekken. Nu hebben we ook het voordeel gehad dat de maand april een echte feestmaand is met veel vakantiedagen en dat er daardoor veel dagjes mensen onderweg waren.
- Er is een man langs geweest die gratis banners wil maken die we in de omliggende grote plaatsen kunnen ophangen zoals Hikkaduwa en Ambalangoda. Gratis PR wil geven tijdens de omroep bij festivals. (een banner is een stoffen lap die met de hand word beschilderd met PR teksten, een soort uithangbord dus)
- Er is gisteren een vrouw geweest die een artikel wil publiceren over het museum in een speciale krant voor vrouwen.
- Maandag komt er een engels man filmen, zodat hij het museum project kan tonen in Engeland.
- Er zijn een tweetal journalisten die hebben beloofd ons publiciteit te willen geven.
- Ik heb een verzoek ingediend bij de grootste kranten uitgeverij hier "The Lake House Publishers" met de vraag of ze eventueel fotomateriaal en/of kranten ter beschikking willen stellen aan het museum. Zij hebben de grote Engelstalige en Sighaleestalige kranten onder hun.
Verder is er nog een hoop te doen voor het museum:
- Vooraf had ik me helemaal niet bezig gehouden met het publiciteitsverhaal, maar dit blijkt in dit stadium toch ook een belangrijk onderdeel te zijn. Inmiddels heb ik een persbericht geschreven dat volgende week naar een aantal mensen kan worden verstuurd. Alles moet ook in het engels, dus dat is af en toe best lastig. Gelukkig heb ik hier iemand gevonden die me daar een beetje bij helpt en die daar veel ervaring mee heeft. Nu heb ik niet erg veel ervaring met publiciteit, dus moet weer een hoop leren. Verder wil ik nog Engelstalige posters en flyers maken die dan hier in de buurt in de hotels komen te hangen en Singhaleestalige posters voor op andere plekken. De komende weken zal ik me hier een deel van de tijd mee bezig houden.
- Qua museum attributen is het voor 1/3 klaar, maar er zijn nog een aantal objecten waar ik mee bezig ben. Bijvoorbeeld: een fotohanger mobiel gemaakt van plastic theezeefjes, nog een paar foto gevulde waterflessen, een aantal foto collages maken die groot worden afgedrukt op plastic zeil, nog wat weblog boeken met verslagen van oud vrijwilligers, bibliotheekplank (kastje nog te duur op dit moment), andere foto afdrukken. Het maken van deze objecten kost veel tijd. Dit heeft vooral te maken met het feit dat veel van deze foto's op speciale makten moeten worden gemaakt en dat het uitzoeken van het juiste beeld materiaal veel tij in beslag neemt.
- Daarnaast moeten we nog een systeem opzetten van organisatie voor de komende tijd tot dat ik weer terug kom en hoe we alles gaan regelen. Ook moeten we nog een contract maken en een bankrekening openen.
MONUMENT
Hierover nog niet heel veel nieuws. De monnik was erg te spreken over het ontwerp en vond het goed passen in de cultuur. Daarnaast zijn er twee stukken land zijn toegezegd, in Telwatte en Kahawa, door de tempel waar we de monumenten kunnen gaan bouwen als we de financiering rond hebben. Ik hoop de komende week de stukken land te bekijken en op te meten en er foto's van te maken.
Verder alles goed hier. Ik doe het deze week iets rustiger aan, om wat bij te tanken en op te laden. Om vervolgens daarna weer volop verder te gaan. Dit was wel noodzakelijk aangezien ik bijna elke dag aan het werk was geweest en merkte dat ook rust nodig had, helemaal met mijn voet.
Nou tot snel,
Liefs Jacqueline
zaterdag 7 april 2007
HET MUSEUM IS GEOPEND !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(Voor foto's zie andere site: http://artsuitcase.blogspot.com/ )
Alweer kleine 3 weken geleden dat ik voor het laatst heb geschreven, mijn excuses hiervoor dat jullie zolang niks van me hebben vernomen. Dit heeft voornamelijk te maken met het feit dat de weken voor de 31ste ik erg druk ben geweest om alles klaar te krijgen voor de opening en daarna verplicht rust moest nemen, aangezien al dat werken mijn voet herstel niet ten goede kwam.
Voor de opening,
Alles leek redelijk goed te gaan en we lagen redelijk op schema. Natuurlijk ging er ook wel wat zaken mis zo vlak voor de opening.
- We hebben 150 kindertekeningen en teksten ontvangen op de teken en schrijf wedstrijd. Er zitten echt prachtige tekeningen bij. Aangezien we ze allemaal interessant vonden hebben we besloten om alle tekeningen tijdelijk te exposeren in het museum. Wel hebben we ze moeten lamineren. Toen we ze van de winkel terug kregen was alleen ongeveer een kwart van de tekeningen beschadigd doordat ze te heet waren gelamineerd. Dit was 3 dagen voor de opening en zorgde voor flinke stress, want we hadden nog zoveel te doen!! We zijn toen terug gegaan naar de scholen en hebben aan de kinderen gevraagd of ze een nieuwe tekening wilde maken of dat ze hem wilde laten zoals die was. Een aantal van de kleine jochies vond het niet bedoelde lamineer effect wel passend en besloten het zo te laten. De rest heeft al een nieuwe tekening gemaakt of maakt er binnenkort nog 1.
- De scholen hebben nu vakantie aangezien het volgende week oud en nieuw is hier, 13/14 april. Maar de hele maand staat bol met allerlei activiteiten die daarbij horen. Hierover de volgende keer meer.
- Verder was de kwaliteit van de afdrukken van de foto's van internet niet echt denderend. Blijft lastig als je niet de originele foto's van de fotografen kan gebruiken. Het blijft lastig om van veel foto's de herkomst te traceren. Aan de andere kant zijn veel foto's gemaakt met simpele fotocamera's, mobiele telefoons, stills van video's, en door niet professionele fotograven. Uiteindelijk kom je er dan op uit dat het beter is om beeld materiaal van mindere kwaliteit te hebben in het museum, omdat het van groot belang is dat dit materiaal in het museum is. Was even omschakelen voor mij.
- Financieel werd het met de dag lastiger, aangezien alle budgetten al lang op waren. Had wel besloten zelf een aantal zaken voor te schieten, maar wist dat ik dan in de problemen zou komen in Nederland. Maar goed hield vertrouwen en hoopte dat er ergens een meevaller zou komen.
De fotografenvereniging uit Galle bleef elke dag maar zeggen dat ze foto's wilde doneren voor het museum, maar tot op heden hebben we nog niks ontvangen.
Los van bovengenoemde tegenvallers is het ons toch gelukt om alles klaar te krijgen voor de opening. Het waren een paar zware dagen maar het gaf me veel voldoening om eindelijk alles tot realiteit te zien worden na ruim 2 jaar het idee al te hebben. Daarnaast zijn er ook allerlei zaken gebeurd die erg positief zijn.
- Ik had vlak voor mijn vertrek een subsidieaanvraag gedaan bij het HIVOS wereld burger fonds en heb van de week te horen gekregen dat deze is toe gewezen!!!! Dit zorgt er voor dat er een zorg minder is voor mij en dat ik deze bouwfase goed kan afronden en dat het museum het komende (half) jaar in ieder geval kan draaien.
- Een Nederlandse Monnik die hier al jaren werkt en waar ik al veel over gehoord had bleek 10 dagen voor de opening naar Telwatta Temple te zijn verhuist. Hij en zijn leraar zijn erg te spreken over de projecten en doen er alles aan om ons te ondersteunen. De Nederlandse monnik was zeer vereerd om de opening van het museum te begeleiden. Dat is hier heel gebruikelijk dat tijdens de opening ook een rituele inwijding is. Verder is hij zeer geïnteresseerd om te kijken of het mogelijk is om een Tsunami Foto archief aan te leggen in de bibliotheek van de Temple. Het is zo fijn om met hem in mijn eigen taal te kunnen spreken en de plannen voor de langere termijn samen uit te werken. Hierover volgende keer meer. Ik heb vanmiddag weer een afspraak met hem. En wat voor mij persoonlijk erg fijn was is om met iemand over de projecten te praten die op dezelfde golflengte zit en ook ziet hoe belangrijk deze projecten zijn voor de lokale bevolking en de geschiedenis van het land. Ook al lijkt het leven gewoon door te gaan de Tsunami heeft zoveel sporen achter gelaten bij iedereen die nooit zullen verdwijnen.
De Opening
De opening was een groot succes. Alle kinderen die een prijs hadden gewonnen waren aanwezig om hun oorkonde in ontvangst te nemen. De kinderen waren reuze blij met hun oorkondes en waren er continu naar aan het turen, ook hun trotse ouders met een brede glimlach op hun gezicht. Er waren zowel buitenlandse mensen als lokale mensen. De mensen uit het dorp waren wat schuchter en keken mee vanaf een afstandje en kwamen later bij de stoet toen de museum deuren opengingen. Ik schat dat er tijdens de opening zo'n 100-150 man is geweest.
De reacties zijn enorm positief. Ook al heb ik vanaf het begin gelooft in dit idee, het is toch altijd spannend of dat ook zo is. Ik kon met een gerust hart ademhalen, dat ik het goed heb gezien en dat het zeer belangrijk is voor de bevolking. Men hoopt ook van harte dat het museum voor de langere termijn zal bestaan, zodat ook de volgende generatie het kan zien. Ook is de stroom opgang gezet voor het verzamelen van extra beeld materiaal. Veel mensen proberen aanvullend beeldmateriaal te zoeken wat ze aan het museum kunnen schenken.
De Nederlandse monnik had een SL schrijver uitgenodigd voor de opening. Hij was in de befaamde trein bij Parelyia toen de Tsunami kwam. Hij heeft het gelukkig overleefd met zijn vrouw en dochter en heeft daar een boekje over geschreven. Hij heeft dit boekje aan het museum gedoneerd en aan het einde van de opening zijn verhaal verteld. Iedereen was ademloos naar hem aan het luisteren.
Tsunami Intervieuws
Verder heb ik van de week een aantal interviews gehouden onder de lokale bevolking. We hebben met hun gepraat over de dag van de Tsunami. Ik heb al ruim 2 jaar met deze mensen gewerkt, maar kwam erachter dat ik van niemand wist of had gehoord wat er was gebeurd tijdens de dag zelf. Voor mij een bijzonder moment om deze verhalen te horen. Zeer indrukwekkend ook. Toen ik aan iemand vroeg waarom ik dat eigenlijk niet wist zei iemand: We hebben het wel geprobeerd te vertellen maar je was te druk met puinruimen! Daarnaast waren de meeste gesprekken op dat moment van praktische aard. Als de mensen erover vertellen merk je nog hoe het soms lijkt als de dag van gisteren en hoe ze vaak nog dagelijks ermee worden geconfronteerd. Kinderen die nog steeds niet graag komen naar de plek waar het gebeurt is en s' nachts daar helemaal niet willen zijn. Mensen die zaken kwijt zijn die erg belangrijk voor hun zijn. Bijvoorbeeld een adres van mensen uit Jordanië waar ze in het verleden gewerkt hebben (Veel mensen gaan hier een paar jaar naar het buitenland om geld te verdienen) of een bekende danser die zijn eeuwen oude maskers is verloren die onderdeel waren van generaties cultureel erfgoed. Een man had het kippenvel op zijn arm en tranen in zijn ogen toen hij vertelde dat hij tijdens de eerste golf zich had vast kunnen houden aan de deurknop van de achterdeur. Met aan de ene arm zijn kleinkind en aan de andere arm zijn dochter. Happend naar lucht tussen de watergolven, klem tussen verschillende muren en stevig vastklampend aan elkaar hopend dat het water zou zakken. Toen het water een muur had gebroken en langzaam zakte konden ze wegrennen, net op tijd voor de 2e golf zou komen. Een andere man werd met stoel en al zijn huis uitgereven en verderop zich vastklampen aan een boom. Het schijnt dat veel mensen toch na de eerste golf hebben weg kunnen komen. De mensen die tussen door nog naar huis zijn terug gegaan hebben het grotendeels niet overleefd. De eigenaar van het museum wel maar vraag niet hoe, hij heeft moeten rennen voor zijn leven en zag de dooie om zich heen en kon niks anders dan denken: Ik wil overleven. De dagen daarna was hij in complete shock en heeft alleen maar doelloos voor zich uit lopen staren. De vissers op zee hebben weinig tot niets van de Tsunami gemerkt maar toen ze terug kwamen, kwamen ze terecht in de grote puinhopen van puin en dode mensen. Een visser vertelde dat hij niet eens kon herkennen waar zijn eigen huis stond. Gelukkig was er nog een stenen bord van de tempel blijven staan die hem hielp zijn huis weer te vinden.
Zoveel verhalen en als ze erover vertellen is het nog als de dag van gisteren. Ik denk dat het belangrijk is om deze verhalen te verzamelen en te laten zien in het museum. Ook al weet ik nu nog niet welke vorm dit moet hebben. De meeste trauma verwerking is gegeven in de eerste maanden na de Tsunami, maar diep in mijn hart denk ik dat het nu juist pas de tijd is om erover te praten. Nu ze weer een beetje houvast in het leven hebben gekregen. Al het Tsunami geld is volgens mij al uitgegeven, maar ik denk dat er nog steeds heel veel te doen is qua verwerking en herdenking. Zowel voor de locale bevolking die het hebben meegemaakt als ook de buitenlandse toeristen die hier tijdens de Tsunami waren. Juist omdat zij weinig contact hebben met andere overlevenden en ze eigenlijk totaal op hun zelf zijn terug geworpen na de Tsunami. Ze hebben het wel kunnen delen met vrienden en familie, maar niet met mensen die het zelf hebben meegemaakt. Ik merk dat deze groep het er nog flink moeilijk mee heeft.
Het bord aan de weg werkt goed en verschillende mensen komen door dit bord naar het museum.
De komende weken zal ik mijn tijd besteden aan het afronden van de eerste fase van het museum en met een aantal voorbereidingen voor het monument.
Ik heb gisteren weer een gesprek gehad met de Monnik en nu is het plan om twee monumenten te maken:
- Een monument in Telwatta voor de slachtoffers van Telwatta, Parelyia, Delewathemulle en Wenamulle
- Een monument in Kahawa voor de slachtoffers van Godagoma, Kahawa en Akurala
De stukken land zullen door de tempel ter beschikking worden gesteld. Dit heeft een aantal voordelen:
- Dit geen extra kosten voor ons zijn
- Gegarandeerd houd het zijn bestemming als monument
- Het is heilige grond, wat de overledenen een eervolle plek kan geven
- Onderhoud zal door de tempel worden gewaarborgd
Met mij gaat het verder wel goed, behalve dat ik nog steeds niet echt kan lopen en het zorgt ervoor dat ik per dag minder kan doen dan ik zou willen. Na 3 weken word het zitten, hangen en liggen ook lastig. Ook kost alles meer energie dan gebruikelijk en moet ik mijn beperkingen accepteren. Ik begin steeds meer te merken hoe bewegelijk type ik ben J. Gelukkig is er ook veel werk voor mij te doen achter de labtop, waarbij ik tegelijkertijd rust kan nemen en kan werken. Hopelijk gaat het de komende weken weer beetje beter en kan ik weer lopen als ik in Nederland ben.
Hopelijk kan ik jullie deze keer wat vaker op de hoogte houden.
Tot snel, liefs Jacqueline
Alweer kleine 3 weken geleden dat ik voor het laatst heb geschreven, mijn excuses hiervoor dat jullie zolang niks van me hebben vernomen. Dit heeft voornamelijk te maken met het feit dat de weken voor de 31ste ik erg druk ben geweest om alles klaar te krijgen voor de opening en daarna verplicht rust moest nemen, aangezien al dat werken mijn voet herstel niet ten goede kwam.
Voor de opening,
Alles leek redelijk goed te gaan en we lagen redelijk op schema. Natuurlijk ging er ook wel wat zaken mis zo vlak voor de opening.
- We hebben 150 kindertekeningen en teksten ontvangen op de teken en schrijf wedstrijd. Er zitten echt prachtige tekeningen bij. Aangezien we ze allemaal interessant vonden hebben we besloten om alle tekeningen tijdelijk te exposeren in het museum. Wel hebben we ze moeten lamineren. Toen we ze van de winkel terug kregen was alleen ongeveer een kwart van de tekeningen beschadigd doordat ze te heet waren gelamineerd. Dit was 3 dagen voor de opening en zorgde voor flinke stress, want we hadden nog zoveel te doen!! We zijn toen terug gegaan naar de scholen en hebben aan de kinderen gevraagd of ze een nieuwe tekening wilde maken of dat ze hem wilde laten zoals die was. Een aantal van de kleine jochies vond het niet bedoelde lamineer effect wel passend en besloten het zo te laten. De rest heeft al een nieuwe tekening gemaakt of maakt er binnenkort nog 1.
- De scholen hebben nu vakantie aangezien het volgende week oud en nieuw is hier, 13/14 april. Maar de hele maand staat bol met allerlei activiteiten die daarbij horen. Hierover de volgende keer meer.
- Verder was de kwaliteit van de afdrukken van de foto's van internet niet echt denderend. Blijft lastig als je niet de originele foto's van de fotografen kan gebruiken. Het blijft lastig om van veel foto's de herkomst te traceren. Aan de andere kant zijn veel foto's gemaakt met simpele fotocamera's, mobiele telefoons, stills van video's, en door niet professionele fotograven. Uiteindelijk kom je er dan op uit dat het beter is om beeld materiaal van mindere kwaliteit te hebben in het museum, omdat het van groot belang is dat dit materiaal in het museum is. Was even omschakelen voor mij.
- Financieel werd het met de dag lastiger, aangezien alle budgetten al lang op waren. Had wel besloten zelf een aantal zaken voor te schieten, maar wist dat ik dan in de problemen zou komen in Nederland. Maar goed hield vertrouwen en hoopte dat er ergens een meevaller zou komen.
De fotografenvereniging uit Galle bleef elke dag maar zeggen dat ze foto's wilde doneren voor het museum, maar tot op heden hebben we nog niks ontvangen.
Los van bovengenoemde tegenvallers is het ons toch gelukt om alles klaar te krijgen voor de opening. Het waren een paar zware dagen maar het gaf me veel voldoening om eindelijk alles tot realiteit te zien worden na ruim 2 jaar het idee al te hebben. Daarnaast zijn er ook allerlei zaken gebeurd die erg positief zijn.
- Ik had vlak voor mijn vertrek een subsidieaanvraag gedaan bij het HIVOS wereld burger fonds en heb van de week te horen gekregen dat deze is toe gewezen!!!! Dit zorgt er voor dat er een zorg minder is voor mij en dat ik deze bouwfase goed kan afronden en dat het museum het komende (half) jaar in ieder geval kan draaien.
- Een Nederlandse Monnik die hier al jaren werkt en waar ik al veel over gehoord had bleek 10 dagen voor de opening naar Telwatta Temple te zijn verhuist. Hij en zijn leraar zijn erg te spreken over de projecten en doen er alles aan om ons te ondersteunen. De Nederlandse monnik was zeer vereerd om de opening van het museum te begeleiden. Dat is hier heel gebruikelijk dat tijdens de opening ook een rituele inwijding is. Verder is hij zeer geïnteresseerd om te kijken of het mogelijk is om een Tsunami Foto archief aan te leggen in de bibliotheek van de Temple. Het is zo fijn om met hem in mijn eigen taal te kunnen spreken en de plannen voor de langere termijn samen uit te werken. Hierover volgende keer meer. Ik heb vanmiddag weer een afspraak met hem. En wat voor mij persoonlijk erg fijn was is om met iemand over de projecten te praten die op dezelfde golflengte zit en ook ziet hoe belangrijk deze projecten zijn voor de lokale bevolking en de geschiedenis van het land. Ook al lijkt het leven gewoon door te gaan de Tsunami heeft zoveel sporen achter gelaten bij iedereen die nooit zullen verdwijnen.
De Opening
De opening was een groot succes. Alle kinderen die een prijs hadden gewonnen waren aanwezig om hun oorkonde in ontvangst te nemen. De kinderen waren reuze blij met hun oorkondes en waren er continu naar aan het turen, ook hun trotse ouders met een brede glimlach op hun gezicht. Er waren zowel buitenlandse mensen als lokale mensen. De mensen uit het dorp waren wat schuchter en keken mee vanaf een afstandje en kwamen later bij de stoet toen de museum deuren opengingen. Ik schat dat er tijdens de opening zo'n 100-150 man is geweest.
De reacties zijn enorm positief. Ook al heb ik vanaf het begin gelooft in dit idee, het is toch altijd spannend of dat ook zo is. Ik kon met een gerust hart ademhalen, dat ik het goed heb gezien en dat het zeer belangrijk is voor de bevolking. Men hoopt ook van harte dat het museum voor de langere termijn zal bestaan, zodat ook de volgende generatie het kan zien. Ook is de stroom opgang gezet voor het verzamelen van extra beeld materiaal. Veel mensen proberen aanvullend beeldmateriaal te zoeken wat ze aan het museum kunnen schenken.
De Nederlandse monnik had een SL schrijver uitgenodigd voor de opening. Hij was in de befaamde trein bij Parelyia toen de Tsunami kwam. Hij heeft het gelukkig overleefd met zijn vrouw en dochter en heeft daar een boekje over geschreven. Hij heeft dit boekje aan het museum gedoneerd en aan het einde van de opening zijn verhaal verteld. Iedereen was ademloos naar hem aan het luisteren.
Tsunami Intervieuws
Verder heb ik van de week een aantal interviews gehouden onder de lokale bevolking. We hebben met hun gepraat over de dag van de Tsunami. Ik heb al ruim 2 jaar met deze mensen gewerkt, maar kwam erachter dat ik van niemand wist of had gehoord wat er was gebeurd tijdens de dag zelf. Voor mij een bijzonder moment om deze verhalen te horen. Zeer indrukwekkend ook. Toen ik aan iemand vroeg waarom ik dat eigenlijk niet wist zei iemand: We hebben het wel geprobeerd te vertellen maar je was te druk met puinruimen! Daarnaast waren de meeste gesprekken op dat moment van praktische aard. Als de mensen erover vertellen merk je nog hoe het soms lijkt als de dag van gisteren en hoe ze vaak nog dagelijks ermee worden geconfronteerd. Kinderen die nog steeds niet graag komen naar de plek waar het gebeurt is en s' nachts daar helemaal niet willen zijn. Mensen die zaken kwijt zijn die erg belangrijk voor hun zijn. Bijvoorbeeld een adres van mensen uit Jordanië waar ze in het verleden gewerkt hebben (Veel mensen gaan hier een paar jaar naar het buitenland om geld te verdienen) of een bekende danser die zijn eeuwen oude maskers is verloren die onderdeel waren van generaties cultureel erfgoed. Een man had het kippenvel op zijn arm en tranen in zijn ogen toen hij vertelde dat hij tijdens de eerste golf zich had vast kunnen houden aan de deurknop van de achterdeur. Met aan de ene arm zijn kleinkind en aan de andere arm zijn dochter. Happend naar lucht tussen de watergolven, klem tussen verschillende muren en stevig vastklampend aan elkaar hopend dat het water zou zakken. Toen het water een muur had gebroken en langzaam zakte konden ze wegrennen, net op tijd voor de 2e golf zou komen. Een andere man werd met stoel en al zijn huis uitgereven en verderop zich vastklampen aan een boom. Het schijnt dat veel mensen toch na de eerste golf hebben weg kunnen komen. De mensen die tussen door nog naar huis zijn terug gegaan hebben het grotendeels niet overleefd. De eigenaar van het museum wel maar vraag niet hoe, hij heeft moeten rennen voor zijn leven en zag de dooie om zich heen en kon niks anders dan denken: Ik wil overleven. De dagen daarna was hij in complete shock en heeft alleen maar doelloos voor zich uit lopen staren. De vissers op zee hebben weinig tot niets van de Tsunami gemerkt maar toen ze terug kwamen, kwamen ze terecht in de grote puinhopen van puin en dode mensen. Een visser vertelde dat hij niet eens kon herkennen waar zijn eigen huis stond. Gelukkig was er nog een stenen bord van de tempel blijven staan die hem hielp zijn huis weer te vinden.
Zoveel verhalen en als ze erover vertellen is het nog als de dag van gisteren. Ik denk dat het belangrijk is om deze verhalen te verzamelen en te laten zien in het museum. Ook al weet ik nu nog niet welke vorm dit moet hebben. De meeste trauma verwerking is gegeven in de eerste maanden na de Tsunami, maar diep in mijn hart denk ik dat het nu juist pas de tijd is om erover te praten. Nu ze weer een beetje houvast in het leven hebben gekregen. Al het Tsunami geld is volgens mij al uitgegeven, maar ik denk dat er nog steeds heel veel te doen is qua verwerking en herdenking. Zowel voor de locale bevolking die het hebben meegemaakt als ook de buitenlandse toeristen die hier tijdens de Tsunami waren. Juist omdat zij weinig contact hebben met andere overlevenden en ze eigenlijk totaal op hun zelf zijn terug geworpen na de Tsunami. Ze hebben het wel kunnen delen met vrienden en familie, maar niet met mensen die het zelf hebben meegemaakt. Ik merk dat deze groep het er nog flink moeilijk mee heeft.
Het bord aan de weg werkt goed en verschillende mensen komen door dit bord naar het museum.
De komende weken zal ik mijn tijd besteden aan het afronden van de eerste fase van het museum en met een aantal voorbereidingen voor het monument.
Ik heb gisteren weer een gesprek gehad met de Monnik en nu is het plan om twee monumenten te maken:
- Een monument in Telwatta voor de slachtoffers van Telwatta, Parelyia, Delewathemulle en Wenamulle
- Een monument in Kahawa voor de slachtoffers van Godagoma, Kahawa en Akurala
De stukken land zullen door de tempel ter beschikking worden gesteld. Dit heeft een aantal voordelen:
- Dit geen extra kosten voor ons zijn
- Gegarandeerd houd het zijn bestemming als monument
- Het is heilige grond, wat de overledenen een eervolle plek kan geven
- Onderhoud zal door de tempel worden gewaarborgd
Met mij gaat het verder wel goed, behalve dat ik nog steeds niet echt kan lopen en het zorgt ervoor dat ik per dag minder kan doen dan ik zou willen. Na 3 weken word het zitten, hangen en liggen ook lastig. Ook kost alles meer energie dan gebruikelijk en moet ik mijn beperkingen accepteren. Ik begin steeds meer te merken hoe bewegelijk type ik ben J. Gelukkig is er ook veel werk voor mij te doen achter de labtop, waarbij ik tegelijkertijd rust kan nemen en kan werken. Hopelijk gaat het de komende weken weer beetje beter en kan ik weer lopen als ik in Nederland ben.
Hopelijk kan ik jullie deze keer wat vaker op de hoogte houden.
Tot snel, liefs Jacqueline
