HET MUSEUM IS GEOPEND !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

(Voor foto's zie andere site: http://artsuitcase.blogspot.com/ )

Alweer kleine 3 weken geleden dat ik voor het laatst heb geschreven, mijn excuses hiervoor dat jullie zolang niks van me hebben vernomen. Dit heeft voornamelijk te maken met het feit dat de weken voor de 31ste ik erg druk ben geweest om alles klaar te krijgen voor de opening en daarna verplicht rust moest nemen, aangezien al dat werken mijn voet herstel niet ten goede kwam.

Voor de opening,

Alles leek redelijk goed te gaan en we lagen redelijk op schema. Natuurlijk ging er ook wel wat zaken mis zo vlak voor de opening.

- We hebben 150 kindertekeningen en teksten ontvangen op de teken en schrijf wedstrijd. Er zitten echt prachtige tekeningen bij. Aangezien we ze allemaal interessant vonden hebben we besloten om alle tekeningen tijdelijk te exposeren in het museum. Wel hebben we ze moeten lamineren. Toen we ze van de winkel terug kregen was alleen ongeveer een kwart van de tekeningen beschadigd doordat ze te heet waren gelamineerd. Dit was 3 dagen voor de opening en zorgde voor flinke stress, want we hadden nog zoveel te doen!! We zijn toen terug gegaan naar de scholen en hebben aan de kinderen gevraagd of ze een nieuwe tekening wilde maken of dat ze hem wilde laten zoals die was. Een aantal van de kleine jochies vond het niet bedoelde lamineer effect wel passend en besloten het zo te laten. De rest heeft al een nieuwe tekening gemaakt of maakt er binnenkort nog 1.

- De scholen hebben nu vakantie aangezien het volgende week oud en nieuw is hier, 13/14 april. Maar de hele maand staat bol met allerlei activiteiten die daarbij horen. Hierover de volgende keer meer.

- Verder was de kwaliteit van de afdrukken van de foto's van internet niet echt denderend. Blijft lastig als je niet de originele foto's van de fotografen kan gebruiken. Het blijft lastig om van veel foto's de herkomst te traceren. Aan de andere kant zijn veel foto's gemaakt met simpele fotocamera's, mobiele telefoons, stills van video's, en door niet professionele fotograven. Uiteindelijk kom je er dan op uit dat het beter is om beeld materiaal van mindere kwaliteit te hebben in het museum, omdat het van groot belang is dat dit materiaal in het museum is. Was even omschakelen voor mij.

- Financieel werd het met de dag lastiger, aangezien alle budgetten al lang op waren. Had wel besloten zelf een aantal zaken voor te schieten, maar wist dat ik dan in de problemen zou komen in Nederland. Maar goed hield vertrouwen en hoopte dat er ergens een meevaller zou komen.

De fotografenvereniging uit Galle bleef elke dag maar zeggen dat ze foto's wilde doneren voor het museum, maar tot op heden hebben we nog niks ontvangen.

Los van bovengenoemde tegenvallers is het ons toch gelukt om alles klaar te krijgen voor de opening. Het waren een paar zware dagen maar het gaf me veel voldoening om eindelijk alles tot realiteit te zien worden na ruim 2 jaar het idee al te hebben. Daarnaast zijn er ook allerlei zaken gebeurd die erg positief zijn.

- Ik had vlak voor mijn vertrek een subsidieaanvraag gedaan bij het HIVOS wereld burger fonds en heb van de week te horen gekregen dat deze is toe gewezen!!!! Dit zorgt er voor dat er een zorg minder is voor mij en dat ik deze bouwfase goed kan afronden en dat het museum het komende (half) jaar in ieder geval kan draaien.

- Een Nederlandse Monnik die hier al jaren werkt en waar ik al veel over gehoord had bleek 10 dagen voor de opening naar Telwatta Temple te zijn verhuist. Hij en zijn leraar zijn erg te spreken over de projecten en doen er alles aan om ons te ondersteunen. De Nederlandse monnik was zeer vereerd om de opening van het museum te begeleiden. Dat is hier heel gebruikelijk dat tijdens de opening ook een rituele inwijding is. Verder is hij zeer geïnteresseerd om te kijken of het mogelijk is om een Tsunami Foto archief aan te leggen in de bibliotheek van de Temple. Het is zo fijn om met hem in mijn eigen taal te kunnen spreken en de plannen voor de langere termijn samen uit te werken. Hierover volgende keer meer. Ik heb vanmiddag weer een afspraak met hem. En wat voor mij persoonlijk erg fijn was is om met iemand over de projecten te praten die op dezelfde golflengte zit en ook ziet hoe belangrijk deze projecten zijn voor de lokale bevolking en de geschiedenis van het land. Ook al lijkt het leven gewoon door te gaan de Tsunami heeft zoveel sporen achter gelaten bij iedereen die nooit zullen verdwijnen.

De Opening
De opening was een groot succes. Alle kinderen die een prijs hadden gewonnen waren aanwezig om hun oorkonde in ontvangst te nemen. De kinderen waren reuze blij met hun oorkondes en waren er continu naar aan het turen, ook hun trotse ouders met een brede glimlach op hun gezicht. Er waren zowel buitenlandse mensen als lokale mensen. De mensen uit het dorp waren wat schuchter en keken mee vanaf een afstandje en kwamen later bij de stoet toen de museum deuren opengingen. Ik schat dat er tijdens de opening zo'n 100-150 man is geweest.

De reacties zijn enorm positief. Ook al heb ik vanaf het begin gelooft in dit idee, het is toch altijd spannend of dat ook zo is. Ik kon met een gerust hart ademhalen, dat ik het goed heb gezien en dat het zeer belangrijk is voor de bevolking. Men hoopt ook van harte dat het museum voor de langere termijn zal bestaan, zodat ook de volgende generatie het kan zien. Ook is de stroom opgang gezet voor het verzamelen van extra beeld materiaal. Veel mensen proberen aanvullend beeldmateriaal te zoeken wat ze aan het museum kunnen schenken.

De Nederlandse monnik had een SL schrijver uitgenodigd voor de opening. Hij was in de befaamde trein bij Parelyia toen de Tsunami kwam. Hij heeft het gelukkig overleefd met zijn vrouw en dochter en heeft daar een boekje over geschreven. Hij heeft dit boekje aan het museum gedoneerd en aan het einde van de opening zijn verhaal verteld. Iedereen was ademloos naar hem aan het luisteren.

Tsunami Intervieuws
Verder heb ik van de week een aantal interviews gehouden onder de lokale bevolking. We hebben met hun gepraat over de dag van de Tsunami. Ik heb al ruim 2 jaar met deze mensen gewerkt, maar kwam erachter dat ik van niemand wist of had gehoord wat er was gebeurd tijdens de dag zelf. Voor mij een bijzonder moment om deze verhalen te horen. Zeer indrukwekkend ook. Toen ik aan iemand vroeg waarom ik dat eigenlijk niet wist zei iemand: We hebben het wel geprobeerd te vertellen maar je was te druk met puinruimen! Daarnaast waren de meeste gesprekken op dat moment van praktische aard. Als de mensen erover vertellen merk je nog hoe het soms lijkt als de dag van gisteren en hoe ze vaak nog dagelijks ermee worden geconfronteerd. Kinderen die nog steeds niet graag komen naar de plek waar het gebeurt is en s' nachts daar helemaal niet willen zijn. Mensen die zaken kwijt zijn die erg belangrijk voor hun zijn. Bijvoorbeeld een adres van mensen uit Jordanië waar ze in het verleden gewerkt hebben (Veel mensen gaan hier een paar jaar naar het buitenland om geld te verdienen) of een bekende danser die zijn eeuwen oude maskers is verloren die onderdeel waren van generaties cultureel erfgoed. Een man had het kippenvel op zijn arm en tranen in zijn ogen toen hij vertelde dat hij tijdens de eerste golf zich had vast kunnen houden aan de deurknop van de achterdeur. Met aan de ene arm zijn kleinkind en aan de andere arm zijn dochter. Happend naar lucht tussen de watergolven, klem tussen verschillende muren en stevig vastklampend aan elkaar hopend dat het water zou zakken. Toen het water een muur had gebroken en langzaam zakte konden ze wegrennen, net op tijd voor de 2e golf zou komen. Een andere man werd met stoel en al zijn huis uitgereven en verderop zich vastklampen aan een boom. Het schijnt dat veel mensen toch na de eerste golf hebben weg kunnen komen. De mensen die tussen door nog naar huis zijn terug gegaan hebben het grotendeels niet overleefd. De eigenaar van het museum wel maar vraag niet hoe, hij heeft moeten rennen voor zijn leven en zag de dooie om zich heen en kon niks anders dan denken: Ik wil overleven. De dagen daarna was hij in complete shock en heeft alleen maar doelloos voor zich uit lopen staren. De vissers op zee hebben weinig tot niets van de Tsunami gemerkt maar toen ze terug kwamen, kwamen ze terecht in de grote puinhopen van puin en dode mensen. Een visser vertelde dat hij niet eens kon herkennen waar zijn eigen huis stond. Gelukkig was er nog een stenen bord van de tempel blijven staan die hem hielp zijn huis weer te vinden.

Zoveel verhalen en als ze erover vertellen is het nog als de dag van gisteren. Ik denk dat het belangrijk is om deze verhalen te verzamelen en te laten zien in het museum. Ook al weet ik nu nog niet welke vorm dit moet hebben. De meeste trauma verwerking is gegeven in de eerste maanden na de Tsunami, maar diep in mijn hart denk ik dat het nu juist pas de tijd is om erover te praten. Nu ze weer een beetje houvast in het leven hebben gekregen. Al het Tsunami geld is volgens mij al uitgegeven, maar ik denk dat er nog steeds heel veel te doen is qua verwerking en herdenking. Zowel voor de locale bevolking die het hebben meegemaakt als ook de buitenlandse toeristen die hier tijdens de Tsunami waren. Juist omdat zij weinig contact hebben met andere overlevenden en ze eigenlijk totaal op hun zelf zijn terug geworpen na de Tsunami. Ze hebben het wel kunnen delen met vrienden en familie, maar niet met mensen die het zelf hebben meegemaakt. Ik merk dat deze groep het er nog flink moeilijk mee heeft.

Het bord aan de weg werkt goed en verschillende mensen komen door dit bord naar het museum.

De komende weken zal ik mijn tijd besteden aan het afronden van de eerste fase van het museum en met een aantal voorbereidingen voor het monument.

Ik heb gisteren weer een gesprek gehad met de Monnik en nu is het plan om twee monumenten te maken:
- Een monument in Telwatta voor de slachtoffers van Telwatta, Parelyia, Delewathemulle en Wenamulle
- Een monument in Kahawa voor de slachtoffers van Godagoma, Kahawa en Akurala

De stukken land zullen door de tempel ter beschikking worden gesteld. Dit heeft een aantal voordelen:
- Dit geen extra kosten voor ons zijn
- Gegarandeerd houd het zijn bestemming als monument
- Het is heilige grond, wat de overledenen een eervolle plek kan geven
- Onderhoud zal door de tempel worden gewaarborgd

Met mij gaat het verder wel goed, behalve dat ik nog steeds niet echt kan lopen en het zorgt ervoor dat ik per dag minder kan doen dan ik zou willen. Na 3 weken word het zitten, hangen en liggen ook lastig. Ook kost alles meer energie dan gebruikelijk en moet ik mijn beperkingen accepteren. Ik begin steeds meer te merken hoe bewegelijk type ik ben J. Gelukkig is er ook veel werk voor mij te doen achter de labtop, waarbij ik tegelijkertijd rust kan nemen en kan werken. Hopelijk gaat het de komende weken weer beetje beter en kan ik weer lopen als ik in Nederland ben.

Hopelijk kan ik jullie deze keer wat vaker op de hoogte houden.

Tot snel, liefs Jacqueline